Reizen Onderweg
Ik heb veel gereisd naar verre landen.
Daar heb ik zeer goede herinneringen aan, maar de reis naar Groningen,
die ik laatst maakte heb ik een rare smaak van in mijn mond.
Op een zaterdagmorgen, stapte ik in een nog bijna lege trein en bij het volgende station stapte een zeer corpulente dame in met veel bagage.
En ondanks de vele lege plekken komt ze naast me zitten.
Ze moet ook naar Groningen en ondanks mijn boek, dat ik open in mijn handen heb, begint ze tegen me te praten.
Ik reis naar mijn dochter, ze is vorig jaar gescheiden, haar man is er met een nieuwe liefde vandoor, een hartsvriendin van mijn dochter.
Maar mijn dochter is een flinke hoor, een baan twee kinderen, ze zit niet bij de pakken naar,
er komen fotootjes uit haar tas om mij te tonen, een foto van een mooie blonde vrouw en een foto van een schattige tweeling van 8 jaar. Ik hou van in de trein zitten, zegt ze, ik ontmoet altijd wel mensen met wie ik onderhoudend kan praten.
Zweet loopt over mijn rug, ik hou dit niet vol, ze moet toch kunnen zien dat ik wil lezen.
Ik stop mijn boek in mijn tas en stap in Hilversum uit. Ik wens haar een prettig verblijf in Groningen en haast me om in het volgende treinstel weer in te stappen.
Hier is het rumoeriger, veel jongelui met grote sporttassen. Zij hebben mij niet nodig voor hun verhalen, ze hebben elkaar. 
Ik kom al lezend, zonder verdere storingen in Groningen aan.
Als ik bij de bushalte sta om in de stadsbus te stappen, komt de oma van de tweeling er ook aan. Ze kijkt me verwijtend aan en zegt: “Dit is Hilversum niet mevrouw, u vergist zich”.
Ik kijk langs haar, heb geen woorden.
IK laat haar voor gaan bij het instappen van de bus en loop door tot de achterste rij stoelen in de bus.
Bezweet kom ik aan bij mijn vrienden.
Een ervaring van een van onze leden.
