DE TWEE DAGBOEKEN VAN DE 85-JARIGE HENDRIK GROEN

Onlangs heb ik bovengenoemde dagboeken gelezen, getiteld “Pogingen iets van het leven te maken” en “Zolang er leven is”. Het verhaal speelt zich af in een verzorgingstehuis annex verpleegtehuis in Amsterdam-Noord. De ca. 85-jarige Hendrik Groen schrijft zijn eerste dagboek in 2013 en het tweede in 2015. Alle facetten van het leven in het tehuis komen aan de orde: de rivaliteit onder de bewoners, de bureaucratische, afstandelijke houding van de directrice, het dagelijkse reilen en zeilen in het tehuis, het eten dat altijd te gaar is, maar vooral de vriendschap die ontstaat tussen Hendrik, zijn vriend Evert (die met zijn oude hond in een aanleunwoning woont) en nog een zestal medebewoners. Zij vormen al snel een club die ze Omanido noemen, een afkorting van Oud-maar-niet-dood. Deze groep enthousiaste en nog levenslustige mannen en vrouwen wil nog uit het leven halen wat erin zit. Ze spreken af om om beurten maandelijks een uitstapje te organiseren zonder te verklappen waar naar toe. Dit leidt tot verrassende initiatieven, met als afsluiting een etentje waarbij de drank meestal overvloedig vloeit. Het plezier dat ze met elkaar hebben, wordt hun niet door alle bewoners gegund. Om in de recreatieruimte verlost te zijn van gezeur, eigent Omanido zich een “stamtafel” toe waaraan niet gesproken mag worden over het weer noch over ziekte, kwaaltjes en gebreken. Door de directrice wordt dit oogluikend toegestaan.

Bij mooi weer gaat Hendrik vaak met zijn vriend Geert een tochtje in de omgeving maken in de scootmobiel, o.a. vaak naar Het Twiske. Dat is genieten!
Overigens zijn de leden van Omanido nog steeds politiek en maatschappelijk geïnteresseerd en Hendrik ventileert af en toe zijn ongezouten mening.
Wat mij het meeste trof in het boek is de liefde en genegenheid waarmee Hendrik de omgang met zijn vrienden beschrijft, o.a. met Evert die door ziekte getroffen wordt, maar door alle clubleden verzorgd en in de gaten wordt gehouden. Verder is er tussen Hendrik en Eefje iets moois opgebloeid, maar helaas komt zij te overlijden. Mede door het verdriet daarover heeft Hendrik in 2014 geen dagboek bijgehouden.

Deze boeken zijn echt een aanrader. Velen van u zullen de beschreven toestanden herkennen. Laten we allemaal proberen iets van het leven te maken, zoals Hendrik en vrienden, ook wanneer het niet altijd mee zit!

Guda Breedveld