“SNEL” WEG?????
Zondag 9 oktober maakten we het plan om naar Bakkum te rijden en de auto bij Johanna’s Hof neer te zetten om een lekkere wandeling door bos, duin en over strand te maken. Om 11 uur reden we weg en op het kruispunt bij de Den Uyl brug besloot Rob om de snelweg A8 te nemen i.p.v. binnendoor te gaan. Tien minuten later reden we een stilstaande file voor de Koger brug achterop. Niks aan de hand, zul je denken, maar na een kwartier stonden we nog stil en stapten alle automobilisten uit om poolshoogte te nemen. Uit de achterbakken van auto’s werden honden gelucht en uitgelaten langs de snelweg. Op de rijbaan over de vangrail gingen kinderen voetballen. En de file groeide maar aan. Het was heel gezellig, we stonden lekker in het zonnetje. Het leek wel een vakantiefile! Na ruim een uur werd er door mensen van Rijkswaterstaat het bericht doorgegeven dat de brug voorlopig niet dicht kon. Iedereen moest omdraaien en tegen de richting in terugrijden. De toegangswegen tot de A8 werden geblokkeerd, wat een bedoening!
Vanaf de rotonde reden we naar de Alexanderbrug, maar die stond open. Dan maar over de Bernhardbrug (dat ging), via Prov. Weg het spoor over bij Zaandijk. Uiteraard gingen de bomen net naar beneden. Omdat we de grote verkeersdrukte wilden vermijden gingen we via de watertoren, alwaar we moesten wachten voor de open brug. Het begon zo langzamerhand op onze lachspieren te werken! Via Assendelft bereikten we Heemskerk waar we wederom stilstonden voor een spoorwegovergang. Zonder problemen kwamen we bij de Patatoloog in Heemskerk (ons bestemmingsplan was gewijzigd). Ik bleek mijn duinkaart niet bij me te hebben. Nou ja, kan gebeuren…..
Eindelijk konden we de auto parkeren (het was inmiddels ruim over één). We zetten er flink de pas in richting de uitspanning bij de Kruisweg want we lustten wel wat. We passeerden een bankje waarop de vader van een gezinnetje lekker languit op zijn rug in de zon lag. En nu komt het ergste nog. We hoorden de dochter roepen: “Die oude mensen zijn nog veel fitter dan jij, papa!” We draaiden ons om en barstten in lachen uit, terwijl de moeder zich 1000 x excuseerde voor deze woorden. Oké, in de ogen van kinderen zijn wij (72 en 67) oud en grijs, maar zó openlijk had niemand ons ooit nog op dit feit gewezen.
Eindelijk zaten we dan in het zonnetje bij de Kruisberg en we hadden nog niet eens ons broodje voor ons toen het begon te gieten. Niets van aangetrokken, gewoon onder een grote parasol blijven zitten.
De terugweg verliep zonder oponthoud, hè hè.
Groetjes , Guda Breedveld
