Voor iedereen een veilig thuis!  DE AFWAS

 Hieronder leest u  een ervaringsverhaal van een mevrouw die te maken heeft met een vorm van huiselijk geweld.

De Afwas

Voorzichtig stapt ze uit de auto en het lijkt wel of haar benen van rubber zijn. ”Schiet nou op, mens.
Ik wil koffie!” roept hij terwijl hij de voordeur openmaakt.
Het regent en terwijl ze wankelend naar het huis loopt, denkt ze aan de afgelopen anderhalve week in het ziekenhuis. Ze had een nieuwe hartklep gekregen en het was best een zware operatie geweest.
Maar de anderhalve week na de operatie leek wel een vakantie. Iedereen in het ziekenhuis was zo lief en bezorgd voor haar geweest.
Niemand die haar commandeerde of controleerde. Het enige minpunt op de dag was het bezoekuur geweest. Hoe hij daar met zijn verbeten gezicht zat. En aan het zeuren was dat hij nog amper schone onderbroeken had. En dat terwijl ze alles schoon voor hem in de kast had gelegd. Ook had ze nog voor iedere avond maaltijden gekookt. Hij hoefde deze alleen maar te ontdooien en in de magnetron te zetten.

Als ze over de drempel het huis binnenstapt ruikt het vreemd. Hij hangt inmiddels zijn natte jas op aan de kapstok en zegt: “Zet koffie! Ik heb het nu lang genoeg zelf moeten doen.” Ze hangt ook haar jas op en loopt richting de keuken. De lucht wordt sterker. Als ze de keuken binnenloopt roept hij achter haar:
“Verrassing!”. Op het aanrecht, in de spoelbak, zelfs op het fornuis staat vuile vaat.
Het hele servies, alle pannen, alle glazen en kopjes staan smerig in de keuken op haar terugkomst te wachten. Ze kijkt hem aan en ziet de rimpels op zijn verbeten kop. “Tja”, zegt hij met een schamper lachje, “ieder z’n taak. Je denkt toch niet dat ik ook nog eens de afwas heb gedaan?! En laten we eerlijk zijn, je hebt genoeg kunnen uitrusten, dus voila! Maar zet je eerst even koffie?”

Pas als de buurvrouw via de achterdeur binnenkomt om haar een welkom thuis te wensen en zij de schrik en afschuw op haar gezicht ziet, beseft ze hoe erg het is wat hij heeft gedaan en beginnen de tranen te komen. “Kom”, zegt de buurvrouw terwijl ze haar hand op haar schouder legt, “ik help je wel.” Vanuit de woonkamer wordt nog een keer hard “KOFFIE!!!” geroepen.

Ze zijn al 50 jaar getrouwd en iedere dag van de afgelopen 50 jaar terroriseert hij haar. Net als haar vader haar moeder terroriseerde. Dit is haar “normaal”. 71 Jaar oud is ze nu en ze weet niet beter.
Haar moeder zei haar lang geleden, toen ze een paar dingen had verteld die waren voorgevallen, dat ze het moest accepteren en blij moest zijn met deze man. Hij heeft een goede baan en is niet eens lelijk. En ieder huisje draagt nu eenmaal zijn kruisje.

Huiselijk geweld kent vele vormen. En vaak vormen waarbij “geweld” niet eens toegepast wordt.  In dit geval wordt er niet geslagen, niet geschreeuwd en niet uitgescholden. Maar de dagelijkse vernedering die deze vrouw moet ondergaan is enorm.  De meeste mensen die te maken hebben met huiselijk geweld “dragen” het geweld stilzwijgend omdat de schaamte en angst voor eventuele gevolgen te groot is.

Madeleine namens Open de Voordeur.

Het team Open de Voordeur is een initiatief van de GGD Zaanstreek Waterland. Het creëert bewustwording over huiselijk geweld bij de mensen zelf en stimuleert hiermee de mogelijkheid om het heft in eigen handen te nemen. Ze geven op verschillende manieren voorlichting en gebruiken hiervoor onder andere ervaringsverhalen. Meer informatie is te vinden op www.opendevoordeur.nl
Wilt u naar aanleiding van het verhaal met iemand praten, dan kunt u ook bellen met Open de Voordeur via 075-6518390.

12